Het leven is te kort om een schaaltje yoghurt af te wegen......
Wat onschuldig begon werd een jarenlang gevecht, wat door de jaren heen in meer of mindere mate een rol heeft gespeeld in mijn leven, en daarmee ook in het leven van mijn omgeving.
Twaalf jaar geleden, gevangen in een leven dat niets met leven te maken had. Als een onzeker en angstig meisje ging ik door het leven. Bang om anders te zijn, bang om op te vallen, bang om anderen tot last te zijn. Bang om te falen, het idee hebben niks te kunnen. Gevangen in een rollercoaster aan emoties waar ik geen raad mee wist. Gevangen in mijn gevoel, gevangen in mijn lijf, gevangen in het leven. Worstelend met eten, bewegen en gewicht. Gevoelens, emoties, angst en spanningen. Alles hield ik het liefst voor mijzelf. Dagen die bestonden uit eten, niet eten. Als lopende cal
orieënencyclopedie liep ik door de winkel. Elke verpakking werd gecheckt, elke kcal was er één te veel en kon mijn dag verpesten. Elke hap door mijn mond werd tot de gram afgewogen. Elk schijfje banaan, elke gram yoghurt…...Een paar vlokken meer op mijn brood....TOTALE PANIEK! Stellig ervan overtuigd dat ik hier een paar kilo van zou aankomen. Alsof ik minstens een 5 dubbele Big Mac naar binnen had gewerkt. Ik kan er nu om lachen, maar eigenlijk is het super verdrietig toch?
Niets anders dan gestoorde gedachtes die mij aanmoedigden minder te eten, meer te bewegen en vooral dat cijfertje op de weegschaal om laag te zien gaan. Iedere hersencel in mijn hoofd wist dat het onzin was, totaal irrationeel maar toch. Het stemmetje wist mij ieder moment weer te overtuigen. En als ik niet gehoorzaamde? Nou dan was het drama compleet. Het was alsof er een klein zaadje langzaam mijn hersenen binnendrong en langzaam uitgroeide tot het meest lelijke onkruid ever. Als een soort vleesetende plant die mij niet meer losliet. Iedere dag stond ik op met het voornemen om het anders te doen. Maar vandaag werd morgen, morgen werd overmorgen en overmorgen werd de volgende maand. Goede voornemens, krachtige woorden en grote motivatie. Alle ingrediënten waren aanwezig, maar de eetstoornis had volledig de regie over mij genomen.
"Toc h gaf het mij ook de rust en de balans die ik op dat moment zo nodig had"
Even weg van al die negatieve emoties. Even niet meer hoeven denken, even niet meer hoeven voelen, even niet meer de extreme angst en paniek, even helemaal niks… EVEN... dat is precies het goede woord, want steeds meer werd ik afhankelijk. De angst, de paniek, de pijn en het verdriet zorgden dag in dag uit weer voor een strijd om los te breken van die overheersende gedachten in mijn hoofd. Ik raakte niet alleen verwijderd van mijn gevoelsleven maar bovenal van wie ik in wezen was. Het was alsof ik een harde beschermlaag om mijzelf heen had gemetseld. Ik wist zelf niet eens meer wie of wat eronder zat. Het maakte mijn wereld klein. Als een rups zat ik opgesloten in een cocon, klein en beschermend en raakte ik steeds verder verwijderd van de wereld om mij heen. Schaamte en schuld voor alles en iedereen. Mijn gedachtes, mijn gedrag, mijn lichaam. Gewoon mijn hele zijn.
Vele therapieën gevolgd en inmiddels durf ik mezelf wel een expert te noemen op het gebied van negatieve gedachten die je over jezelf kunt hebben. Ik wist precies welke ongezonde patronen ik keer op keer inzette. Ik was mij er allemaal van bewust, maar ik had geen idee hoe ik het moest veranderen. Het voelde alsof ik mijn eetstoornis nodig had om te kunnen dealen met het leven. Het was voor mij DE manier om gevoelens te onderdrukken, mij aan te passen en te voldoen aan de (zelf opgelegde) verwachtingen. Ondanks de vele vormen van therapie, bleef de eetstoornis hardnekkig aanwezig. Jaren bleef ik mijn lijf afmatten door mijn slechte eetgewoontes en putte ik mijn lichaam volledig uit. Na de zoveelste terugval, wist ik dat ik het anders mocht gaan doen. Maar hoe? Mijn vertrouwen in de hulpverlening was inmiddels wel wat geschaad. "Anouk, misschien moet je er maar mee leren leven," was een opmerking die ik regelmatig hoorde. Ondanks de vele therapieën die ik jaren volgde en mij cognitief ook zeker veel heeft mogen brengen, miste er iets……“Moet ik dan maar weer opnieuw in behandeling?” “Heeft het nog wel zin?” “Moet ik mij er dan toch maar bij neerleggen dat dit is wat het is?” Vragen die door mijn hoofd gingen, maar wie mij een beetje kent, weet dat opgeven geen optie was.
"Het was tijd om het anders te gaan doen"
Ik besefte dat die cocon niet alleen maar een veilige plek was, maar ook een plek waar ik eigenlijk altijd gevangen heb gezeten. En zoals er voor een vlinder ook een tijd komt om de cocon te verlaten en zijn vleugels uit te slaan, was die tijd voor mij ook gekomen. Niet wetende wat mij te wachten stond…..
Mijn allerlaatste kans.....
Ik zocht opnieuw therapie, maar dit keer bij Human Concern. Een behandeling met inzet van ervaringsdeskundige therapeuten. Het levende bewijs dat genezen van een eetstoornis mogelijk is. (H)erkenning, gevoel van veiligheid & gelijkwaardigheid zorgden ervoor dat ik langzaam weer hoop, geloof, vertrouwen en motivatie kreeg. Een eerste stap die ik nodig had en waardoor ik mij langzaam steeds een beetje meer open durfde te stellen. Toch bleef ik in het begin het contact met mijn lichaam en mijn gevoel het liefst vermijden. En ook niet gek natuurlijk. Wanneer je worstelt met een eetstoornis zal je waarschijnlijk begrijpen dat de relatie met je lichaam in veel gevallen is vestoord. Dan nog niet eens gesproken over het contact met je gevoel. Luisterend naar vooral de gedachten in mijn hoofd schakelde ik alle signalen die mijn lichaam mij gaf volledig uit. Naast een gedegen behandeling is het zo belangrijk dat de relatie met jouw lichaam hersteld. Dat je weer contact durft te maken met je lichaam en leert te luisteren naar de signalen die het jou geeft.
Maarja, hoe doe je dat als je altijd gewend bent om emoties de verdrukken? Hoe ga je om met dat wat aan de oppervlakte komt? Wat als alles tegelijkertijd komt, en je de pijn misschien wel niet aan kan of jezelf weer verliest? Voor mij een enorme zoektocht en vragen die regelmatig voorbij kwamen gedurende mijn behandeling.
Tot ik in aanraking kwam met yoga. In eerste instantie ging ik “vanzelfsprekend” op zoek naar de meest actieve vorm van yoga. Hoe intensiever hoe beter, want ik wilde natuurlijk wel voldoen aan die strak afgetrainde lichamen in tanktops. Dit was het beeld dat ik altijd had. Inmiddels weet ik wel dat dit een totale misvatting is, maar in die periode kon ik maar moeilijk maathouden en kwam ik ook hier weer het grenzeloze tegen.
…….en toen kwam YIN
Een enorme tegenhanger van datgeen ik altijd gewend was. “Niets voor mij” zei ik altijd. Rustig op een matje zitten, 5 minuten in een houding? Ik liep bij die gedachte al tien rondjes extra. Toch triggerde het iets in mij. Yin yoga is een zachte, meditatieve vorm van yoga. Door de zachte aard van yin, merkte ik dat ik gaandeweg een soort van verschuiving ging voelen. Even kon ik als het ware op die pauzeknop drukken. Iets waar mijn lichaam al jaren om schreeuwde, - maar ik (nog) niet kon verstaan, - gaf ik nu eindelijk gehoor. Al die kleine momenten van rust zette langzaam een transformatie in gang. Het duurde even voordat ik leerde hoe ik met mijn bewustzijn in mijn lichaam kon blijven en gewaar kon worden van de sensaties, maar binnen de rust en stilte, leerde ik steeds beter te luisteren naar dat wat mijn lichaam mij wilde vertellen. Het stoppen om mezelf te verzetten tegen mijn emoties betekende ook dat ik pijnlijke gevoelens ging toelaten. Iets wat bijna tegennatuurlijk voelde en behoorlijk veel angst opriep. Maar ik ging merken dat juist door het doorvoelen van zowel die fysieke, mentale en emotionele pijn de intensiteit afnam. Het enige wat die pijn wilde, was gezien worden.
Doordat ik weer in verbinding kwam met mijn lijf, kon ik voor het eerst echt contact gaan maken met die diepe oude pijn. En toen, toen begon mijn weg naar herstel pas echt.
Beetje bij beetje, begon ik te ervaren dat ik mij thuis kon voelen in mijn lichaam. Ik leerde mijn lichaam weer te voeden in de breedste zin van het woord. Dus nee, niet alleen maar met voeding maar juist ook met aandacht en liefde. In deze zoektocht naar mezelf veranderde alles. Ik zei mijn baan als kinderverpleegkundige, begon de opleiding tot YIN therapeut en kwam steeds dichter bij wie ik in essentie was. Ik begon steeds meer te voelen wat ik zelf wilde, en vooral ook wat niet. Ik ontdekte dat ik al jaren een leven leefde dat totaal niet de mijne was, maar mij aan paste, puur om maar ergens bij te horen. Ik zocht bevestiging buiten mezelf. Bevestiging die ik niet kreeg wanneer ik keuzes maakte die ik het liefst zou willen maken. Continu was ik in strijd met mezelf, tot het moment dat ik intuïtief steeds sterker verbonden raakte met mezelf en weer langzaam begon te voelen wat ik mocht doen
De combinatie van mijn behandeling bij Human Concern en de YIN zijn voor mij hierin life changing geweest en hebben ervoor gezorgd dat ik voor het eerst duurzaam kon herstellen en weer aan het roer van mijn leven kon gaan staan.
Loop jij ook vast in je huidige behandeling, of ben je benieuwd wat YIN (therapie) in combinatie met ervaringsdeskundigheid voor jou kan betekenen? Neem gerust contact met mij op!
Ik ben er, ook voor jou!
Liefs Anouk